zondag 24 maart 2013

Voetbal en politiek


Het in steen gebeiteld naambord laat er geen twijfel over bestaan: RESIDENCE OF Mr GEORGE OPPONG WEAH. Een groot huis aan het strand met een klein voetbaldveld in de achtertuin. Ik heb hem er nog nooit gezien. Hij schijnt enkele andere huizen te hebben, zowel in Liberia als elders. In en rond zijn huis zijn er altijd mensen en op het voetbalveldje worden regelmatig echte wedstrijden gespeeld. Dat wil zeggen: teams in een tenue en een fluitende scheidsrechter.  Ik woon er schuin tegenover. Reuze handig, want als ik iemand moet vertellen hoe mijn flat is te vinden is ‘opposite George Weah’s residence’ voldoende.



Peace Ambassador

George Weah, de voormalige Liberiaanse stervoetballer, blijft een fenomeen in Liberia. ‘Standing Bearer’ van de Congress for Democratic Change (CDC), de grootste oppositiepartij van het land, verslagen presidentskandidaat in 2005, korte tijd senator, onlangs benoemd tot Peace Ambassador door president Ellen Johnson Sirleaf en naar verluid volgend jaar kandidaat bij de senaatsverkiezingen als een opwarmer voor een tweede gooi  in 2017 naar het presidentschap. Is Cruyff in Nederland alleen in het nieuws als het om Ajax gaat –en dat lijkt gelukkig voorbij- , Weah is elke dag in het nieuws. Als zijn moeder overlijdt, wat een paar weken geleden gebeurde, staat het groot in de krant. Als een parlementslid een forse aanval op hem doet vanwege de combinatie van Peace Ambassador en CDC-man, pikken de kranten dat gretig op. 

King George, true son of the land
Maar ook op voetbalgebied laat hij zich horen. Als het slecht gaat met het nationale elftal, dat steevast in de kelder van het international voetbal verblijft, en er gaat weer eens een commissie aan het werk, is Weah nooit te beroerd een gevraagd dan wel ongevraagd advies te geven. Als er een nieuwe bondscoach wordt benoemd, zoals vorig jaar, steekt Weah niet onder stoelen of banken dat het een foute keus is. Weah is dan ook niet geliefd bij de  bonzen van de Liberiaanse bond. Toen hij enige tijd geleden bekend maakte wel aspiraties te hebben om voorzitter te worden, verschenen er op de officiële website van de bond artikelen die in duidelijke bewoordingen zijn capaciteiten om de bond te leiden in twijfel trokken. Om zijn verdienste als voetballer kan de bond natuurlijk niet heen. Op de website heeft hij een eigen pagina met als titel ‘Hail to the King, Hail to King George, true son of the Land’ met foto’s, zijn erelijst, een korte biografie van zijn voetbalcarrière (13 seizoenen bij Europese (top) clubs als AC Milan, PSG, Monaco en Chelsea) en een merkwaardig stukje tekst:
 The performance of Weah has confused many, and most believe that he found himself on the unfortunate side as far as football developing countries are concern. If this theory is true, then one might ask why Jesus come from Nazareth? The Jews believed that nothing good come from Nazareth, yet Jesus came from there. George Weah doesn’t find himself on the unfortunate side, the fact remains that stars are never born in palaces. The Unfortunate thing should be a question that all Liberians must ask themselves: Will Liberia ever produce another George Weah?’


Erelijst GeorgeWeah

Kampioen van Liberia 1987
Kampioen van Kameroen 1988
Kampioen van Frankrijk 1994
Franse beker 1991, 1993 en 1995
Franse League Cup winner 1995
Kampioen van Italië 1995 en 1999
English FA Cup 2000
Afrikaanse voetballer van het jaar 1989, 1994 en 1995
Europese voetballer van het jaar 1995
Wereld voetballer van het jaar 1995
Afrikaanse voetballer van de 20ste eeuw



Brazilië 2014

Vandaag (zondag 24 maart) zal Weah ongetwijfeld weer een ereplaats op de tribune hebben als Liberia tegen Uganda speelt om een plek te veroveren in de volgende Afrikaanse kwalificatieronde voor het WK 2014 in Brazilië. Ik weet nog niet of ik er heen ga. Vorig jaar zag ik het doelpuntloze Liberia-Angola. Tijdens de wedstrijd ontstond er vanaf buiten het stadium een run op de lage staantribune, er werd met stenen gegooid, mensen van de staantribune vluchtten naar de tribune waar ik zat, waardoor er een ketting-paniek reactie ontstond. En als je dan weet dat de uitgang zo smal is dat slechts één persoon tegelijk er door kan en dan ook nog met een draaihek…

Het huis van George Weah
Liberia is overigens vrij kansloos om die volgende ronde te halen. Het team staat laatste in groep J. Er zijn tien groepen. Alleen de nummers één komen in de volgende ronde. Hierin worden via een loting vijf koppels gevormd, die elk een thuis- en uitwedstrijd spelen. De vijf winnaars mogen afreizen naar Brazilië.
Kwalificatieweekend is het ook in Nederland. SuperSport zit in het TV-pakket dat ik met de buren deel. Tien sportzenders, waarvan er vijf vrijdag kwalificatiewedstrijden uitzonden, eerst Europese en daarna Zuid-Amerikaanse. Waaronder dus tot mijn verrassing Nederland-Estland. Kon ik eindelijk weer eens, weliswaar maar een half -en dan ook nog in dat lelijke oranjeshirt om nog maar te zwijgen van het stadion– Feyenoord zien spelen. Wat een fantastische ontwikkeling maakt de club door. En wat leuk om een Engelstalige commentator, met veel kennis van het Nederlandse voetbal, zo lovend over het vele talent van het contingent Feyenoorders te horen spreken. Het was de enige clubnaam die regelmatig in het verslag langskwam.

Henk Groot

Ik zie het er niet van komen dat een Nederlandse topvoetballer de politiek in gaat, zoals Weah in Liberia. De enige bekende voetballer die ik me kan herinneren is Henk Groot, die in de jaren ’60 zowel in Ajax als Feyenoord heeft gespeeld en 43 caps verzamelde. Vermaard om zijn sprongkracht en goed gemikte kopballen. Groot was bij de raadsverkiezingen in 1970 lijstduwer van Zaandijks Belang, een protestpartij tegen de samenvoeging van een aantal gemeenten tot Zaanstad. Tot zijn schrik werd hij met voorkeurstemmen gekozen, waarna hij het anderhalf jaar volhield als raadslid.

Henk Groot in een voor hem kenmerkende actie
Het is misschien maar beter ook, die scheiding tussen politiek en voetbal. Ik kan me nog goed een artikel herinneren uit mijn –helaas verdwenen- lijfblad De Feyenoordkrant voor de Kamerverkiezingen van 1998. De spelers werd gevraagd op welke partij ze zouden gaan stemmen. Onder de grootverdieners die de stembusgang konden opbrengen, was de VVD verreweg de populairste partij. Alleen trainer Beenhakker en de GKL (Grote Kale Leider), voorzitter Van der Herik, stemden op de PvdA van –toen- Wim Kok. Nee, dan vroeger, toen er nog voor een appel en een ei werd gevoetbald. Lezers van de vuistdikke biografie van clubicoon Coen Moulijn weten dat ze bij hem thuis het communistische dagblad De Waarheid lazen (ook al verdwenen). En Willem van Hanegem, dat andere icoon, had er als voetballer geen moeite mee zijn voorkeur voor Den Uyl kenbaar te maken.
De enige voetballer die het in Nederland tot premier had kunnen schoppen is Johan Cruyff. Vindt hij ongetwijfeld zelf. Maar dan had hij, net als George Weah, zijn eigen partij moeten oprichten. En daar is Cruijff –gelukkig- nooit aan begonnen.