Ik heb al eerder over de cinema in Liberia geschreven, die
langzaam probeert uit de kinderschoenen, of beter gezegd, de wieg, te komen.
Ruim een jaar geleden werd het eerste Kriterion Filmfestival georganiseerd (zie
mijn blog van 23 februari 2014) dat natuurlijk voor een Amsterdammer met een cineville-pas
(althans die had ik voor ik naar Liberia ging) een hele speciale klank heeft.
De studentenbioscoop uit de Roetersstraat was inderdaad een inspirator voor de
organisatoren van dit festival, waarvan enkele ook stage hadden gelopen in deze
Amsterdamse bioscoop. Het Kriterion-initiatief werd trouwens ook ondersteund
door de Nederlandse NGO SPARK (develops higher education and
entrepreneurship to empower young, ambitious people to lead their conflict
affected societies into prosperity) die ook in Liberia actief is.
Using film as a tool for social change
Afgelopen donderdag was er weer een filmfestival, deze keer georganiseerd
door het Liberia Film Institute, in
het auditorium van de Universiteit van Liberia. Onder het motto ‘Using film as a tool for social change, we
fought Ebola through film’’ werden vijf documentaires en zes speelfilms vertoond die alle de strijd tegen
Ebola behandelde. Het waren korte films, tussen de 5 en 10 minuten, gemaakt
door jonge Liberiaanse cineasten. Het AccountabilityLab,
een Amerikaanse NGO, traint en ondersteunt Liberiaanse filmmakers, o.a. bij dit
Ebola-project. Op de site van het AccountabilityLab
vind je de bio’s van de meeste filmmakers.
Ongeveer honderd mensen waren aanwezig in de verduisterde
zaal, waar de films vanaf een laptop werden geprojecteerd op een gespannen wit laken.
Elke filmmaker (5 mannen, 4 vrouwen) hield een kort praatje voordat de eigen film werd vertoond.
 |
| Demonstratie van Ebola-gezondheidswerkers om hun salaris uitbetaald te krijgen |
De documentaires hadden verschillende invalshoeken. Een
documentaire (Labor Workers) belichtte de
benarde situatie van gezondheidswerkers die in moeilijke en gevaarlijke
omstandigheden moesten werken en nog steeds op en deel van hun salaris zitten
te wachten. Transport Condition laat
zien hoe groot het verschil is tussen theorie en praktijk. Tijdens de
Ebola-crisis waren strenge regels van kracht voor het openbaar vervoer, dat
vooral uit taxi’s en een paar bussen bestaat: niet meer mensen dan zitplaatsen.
De film toont onbarmhartig hoe zo’n achter het bureau bedachte regel onhoudbaar
is in een stad als Monrovia waar het openbaar vervoer volstrekt ontoereikend
is. Uit alle macht proberen mensen een plaats in een bus te veroveren, terwijl
de buschauffeur de strenge regels aanhaalt en constateert dat de passagiers er
zich niets van aantrekken. Een hilarische documentaire, zij het over een
dodelijk onderwerp.
Ebola-overlever
De beste documentaire vond ik Survivor, van Helena Chowoe, waarin buren van een Ebola-overlever vertellen over
mijnheer Kromah, die voordat hij ziek werd alom werd gerespecteerd. Tijdens
zijn ziekte zagen ze hem niet: hij was
opgenomen in een Ebola Treatment Unit.
Nadat hij een certificaat als Ebola-overlever had ontvangen keerde hij weer
terug, maar niet onmiddellijk. Er gold een termijn van drie maanden, waarin
afstand moest worden bewaard, waar de buren eigenhandig nog drie maanden aan
vastknoopten. Maar uiteindelijk werd Kromah weer in de armen
gesloten. De documentaire laat goed zien hoe moeilijk het is om in zo’n
situatie te laveren tussen compassie met iemand die je respecteert en rekening
houden met je eigen kwetsbaarheid.
 |
| Mr. Kromah |
Overacteren en clichés
De zes speelfilms, die hier terecht dramas worden genoemd, beeldden in letterlijk hartverscheurende
taferelen uit hoe ziek Ebola-patiënten waren en paniekerig de familieleden en
buren daarmee omgingen. De meeste films hadden het thema seks als besmettingsgevaar
genomen, waarbij de onverantwoordelijke, er op los neukende man, als boosdoener
werd neergezet en zijn vrouwen als slachtoffers. Overacteren en clichés werden
niet geschuwd. Ik vond er niet veel aan, maar de Liberianen in de zaal
(ongeveer de helft, de andere helft bestond uit expats) leefden enorm mee en
hadden reuze lol bij scenes, waarin de vrouwen lagen te creperen en de mannelijke
dader als een nietsvermoedende sul werd neergezet. Ik weet niet zeker of de
maker dit effect beoogde, maar als het betekent dat de boodschap is
overgekomen, lijkt me dat winst.
De vertoonde films zijn allemaal op het You Tube-kanaal van
het Liberia
Film Institute te zien. Gun jezelf een ‘Liberia
screening’!
 |
| Helena Chowoe regisseerde 'Survivor' |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten